De Indonesische naam voor tamarinde is asem of asam. Vroeger werd de vrucht ook wel Indische dadel genoemd. Niet echt een goeie vergelijking, want asem is zowel zoeter als zuurder dan de dadels die we kennen uit het Midden-Oosten.

Peulvrucht

Tamarinde is een peul van gemiddeld een centimeter of 10-15. Ze zijn bruin, kaal en hard van buiten en ze groeien aan een boom: de Tamarindus indica. De vorm doet wel wat denken aan de Hollandse tuinboon, alleen dan dus bruin en totaal niet vlezig. De huid is vrij broos, je breekt de peulen zo open. En dan kom je bij het vruchtvlees. Dat is zwart en kleverig en bevat maar liefst 56 procent suiker. Maar voor je daarvan kunt snoepen moet je wel eerst de harde pitten nog uit die zwarte smurrie zien te verwijderen.

Zelf doen

Feeling adventurous? Mooi! Aan de slag met je verse tamarindes!

1. Peuter het vruchtvlees uit de peulen en doe het in een kommetje
2. Breng wat water aan de kook en giet dat over het vruchtvlees
3. Laat het water wat afkoelen en masseer dan met je vingers net zolang tot alles zacht is
4. Verwijder de pitten en de vezels totdat je alleen het dikke sap overhoudt

Je kunt het vruchtvlees uiteraard ook ontpit in blokvorm kopen. Ook dan moet je de bovenstaande stappen volgen, maar dan zonder het gedoe van pellen en pitten. En natuurlijk kan je het sap ook kant-en-klaar ingekookt kopen bij de toko. Tamarindepasta heet het dan heel toepasselijk.

Zure hap!

Ondanks alle suikers is tamarinde behoorlijk zuur. Opgelost in water wordt het vaak gebruikt zoals we hier azijn gebruiken. Om gerechten op te frissen, maar ook om vlees mals te maken.